Βικιπαίδεια

Ιερά Μητρόπολις Αδριανουπόλεως

Η Ιερά Μητρόπολις Αδριανουπόλεως είναι μια εκ των εν Τουρκία ενεργών Μητροπόλεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η Μητρόπολη υφίσταται από το 325 και έχει την έδρα της στη Θρακική πόλη της Αδριανούπολης. Συνορεύει στα βόρεια με τη Μητρόπολη Σηλύμνου (Σλίβεν) του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, στα ανατολικά με τις Μητροπόλεις Σαράντα Εκκλησιών και Βιζύης και Μηδείας, στα νότια με τη Μητρόπολη Ηρακλείας και στα δυτικά με τη Μητρόπολη Διδυμοτείχου. Άλλες μεγάλες πόλεις εντός της Μητρόπολης είναι η Αρτεσκός και η Αρκαδιούπολη[1].

Ιερά Μητρόπολις Αδριανουπόλεως
Γενικές πληροφορίες
Ίδρυση325 μ.Χ.
XώραΤουρκία
ΈδραΑδριανούπολη
ΥπαγωγήΟικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως
Ιεραρχία
ΜητροπολίτηςΑμφιλόχιος

Ιστορία Επεξεργασία

Η Αδριανούπολη (επαν)ιδρύθηκε παίρνοντας το όνομά της από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό (117-138) το 125 στη θέση προγενέστερου Θρακικού οικισμού, που ονομαζόταν Ουσκουδάμα.

Η πόλη έγινε έδρα επισκοπής το έτος 325. Τον 7ο αιώνα υπήχθησαν σε αυτή 5 επισκοπές και τον 12ο αιώνα έφτασαν τις 13. Το 1326 η Βυζαντινή πόλη κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους και μεταξύ 1413 και 1457 ήταν η πρωτεύουσα τους. Σταδιακά, οι επισκοπές που υπάγονταν σε αυτή μειώθηκαν, και τον 16ο αιώνα παρέμεινε μόνο η Αγαθόπολη, η οποία επίσης διαχωρίστηκε το 1760[1].

 
Ο Άγιος Κύριλλος ΣΤ', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο από Αδριανουπόλεως.
 
Ο Άγιος Δωρόθεος ο Πρώιος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως (+1821).

Στην ευρύτερη περιοχή της Αδριανούπολης υπήρχαν πολλές ελληνορθόδοξες μονές και μετόχια όπως η Μονή Αγίων Πέτρου και Παύλου Λαμπούς, ο Άγιος Στέφανος (μετόχιο Μονής Μεγίστης Λαύρας), ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (της Μονής Σινά), η Αγία Παρασκευή (του Παναγίου Τάφου), ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος (Μονής Παντοκράτορος) κ.ά.[2]

Μετά την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870 εγκαταστάθηκε και εξαρχικός ιεράρχης στην Αδριανούπολη. Δυτικά της Μητρόπολης Αδριανουπόλεως, στο Ορτάκιοϊ υφίστατο η Μητρόπολη Λιτίτσης από τον 9ο-10ο αι. μ.Χ. Η περιοχή αυτή της Βόρειας Θράκης κατελήφθη από τους Βούλγαρους κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο (30 Σεπτεμβρίου 1912 – 30 Μαΐου 1913). Οι Βούλγαροι εκδίωξαν το 1912 από την έδρα του ως Πατριαρχικό, τον Μητροπολίτη Λιτίτσης Νικόδημο μαζί με όλους τους Έλληνες κατά τους διωγμούς του Ελληνισμού της Θράκης το 1912-13. Έτσι η Μητρόπολη Λιτίτσης σταμάτησε να υφίσταται[3][4][5].

Το 1913 ο βουλγαρικός ορθόδοξος πληθυσμός εκδιώχθηκε από τον οθωμανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου. Ο ελληνορθόδοξος πληθυσμός απελάθηκε στην Ελλάδα βάσει της συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών Τουρκίας-Ελλάδας του 1923[1].

Ο ελληνορθόδοξος μητροπολιτικός ναός της Αδριανούπολης ήταν αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Κτίσθηκε το 1704 σε επαφή με το βόρειο τείχος του κάστρου και ήταν μια μεγαλοπρεπής τρίκλιτη βασιλική με πλούσια εσωτερική. Η τελευταία λειτουργία στον ναό, τελέσθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1922 πριν οι Έλληνες εγκαταλείψουν την πόλη οριστικά. Στη συνέχεια ο ναός μετατρέπεται σε αποθήκη ξυλείας μέχρι τη δεκαετία του '60 που κατεδαφίστηκε για να χτιστεί στη θέση του, γνωστό ξενοδοχείο.

Μετά το 1922 τα κειμήλια από τους ελληνορθόδοξους ναούς μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες στην ελεύθερη Ελλάδα, όπως τα κειμήλια του ναού των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων της συνοικίας Κιρισχανέ της Αδριανούπολης μεταφέρθηκαν από τους πρόσφυγες στη Δράμα όπου εγκαταστάθηκαν και αργότερα έκτισαν τον Ναό των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων Δράμας σε ανάμνηση του ναού της πατρίδας τους.[6][7]

Ο τελευταίος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως, ο Πολύκαρπος Β΄, μετά την απόσυρση των ελληνικών στρατευμάτων από την Ανατολική Θράκη, αποσύρθηκε δυτικά του Έβρου, σε τμήματα της Μητροπόλεως που βρίσκονταν στην ελληνική επικράτεια. Στις 9 Οκτωβρίου 1924, έλαβε τον τίτλο του Μητροπολίτη Νέας Ορεστιάδας και Αδριανουπόλεως. Το 1931, όλες οι ενορίες της επισκοπής προσαρτήθηκαν στη Μητρόπολη Διδυμοτείχου[8] και ο Πολύκαρπος μετέβη στη Χίο[1].

Στις 20 Ιανουαρίου 2003 δόθηκε ο τίτλος του Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως, υπερτίμου και εξάρχου παντός Αιμιμόντου στον (από Ελβετίας) Δαμασκηνό Παπανδρέου[1], ο οποίος πέθανε το 2011. Το 2014 εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως ο Αμφιλόχιος Στεργίου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησίας της Βουλγαρίας διατήρησε τον τίτλο του Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως μέχρι το 1940. Την 1η Οκτωβρίου 1998 δόθηκε ο τίτλος αυτός στον επίσκοπο Ευλόγιο, κίνηση που προκάλεσε προβλήματα μεταξύ των Πατριαρχείων Σόφιας και Κωνσταντινουπόλεως. Μετά από σχετική επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου το 2015, η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Σόφιας απάντησε ότι δεν θα αλλάξει τον τίτλο του επισκόπου Ευλογίου, αλλά υποσχέθηκε να μην ξαναδώσει τίτλους που υπάρχουν ήδη σε άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες[9].

Αρχιεπισκοπή Αδριανουπόλεως υφίσταται ως τίτλος και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με το πλήρες Λατινικό όνομα Hadrianopolis in Haemimonto, δηλαδή Αδριανουπόλεως του Αίμου. Ο τίτλος είναι κενός από το 1997[10].

Επισκοπικός κατάλογος Επεξεργασία

Όνομα Έτη Σχόλια
Ευτρόπιος 338 – 332
Λούκιος 340 – 356
Φίλιππος Α΄ 362 – 363
Τηλέμαχος ~ 375
Θεμίστιος ~ 390
Αμμώνιος 394 – 399 συμμετείχε στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 394[11]
Γρηγόριος 451 – 459
Κόνων πριν το 518[12] – 536
Ιωάννης Α΄ ~ 553
Ιωάννης Β΄ ~ 680
Μανουήλ ή Εμμανουήλ 787 – 813
Θεοφύλακτος 845;
Κοσμάς 867 – 869
Φίλιππος Β΄ 879;
Νικόλαος Α΄ β΄ μισό 10ου αιώνα [13] επί Τσιμισκή
Μιχαήλ τέλη του 10ου αιώνα
Αγαπητός 1025 – 1043
Ευσέβιος ~ 1054
Πανθέριος ~ 1072[14]
Νικηφόρος ~ 1082[14]
Νικόλαος Β΄ ~ 1084 επί Αλεξίου Α΄ Κομνηνού
Μιχαήλ μετά το 1084
Ευστάθιος α΄ μισό 12ου αιώνα[15]
Μύρων α΄ μισό 12ου αιώνα[15]
Ματθαίος α΄ μισό 12ου αιώνα[15]
Λέων ή Λεόντιος 1156 – 1171 συμμετείχε στις Συνόδους της Κωνσταντινούπολης το 1156, 1160 και 1171
Γεώργιος ~ 1173[16]
Χριστόδουλος[16]
Ευστάθιος
Θεοδόσιος τέλη 12ου – αρχές 13ου αιώνα[16]
Θεόδωρος[17]
λατινική κατοχή 1204 – 1225[17]
Γεράσιμος β' τέταρτο 13ου αιώνα[17]
Γερμανός 1250[17] – 1265 κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Βασίλειος ή Βαρλαάμ 1265 – Νοέμβριος 1278[18] ανηψιός του Γερμανού
Θεόκτιστος Νοέμβριος 1278 – αρχές 1283[17]
Αρσένιος 1290/93 – 1307[17]
Ιγνάτιος 1317/18 – 1327[19]
Γρηγόριος πριν τις 19 Οκτωβρίου 1331[19]
Ιωσήφ 1344 – 1347/1351[19]
Γεράσιμος 1347 – 1361[19]
Πολύκαρπος Α΄ 1365 – 1379/80[19] αιχμαλωτίστηκε από τους Οθωμανούς κατά την κατάληψη της πόλης
Ματθαίος Ιούνιος 1380 – 1391[20]
Θαδδαίος Δεκέμβριος 1401 – 1403 εξελέγη κατόπιν διετούς χηρείας, προηγουμένως επίσκοπος Μελανίων[21][20]
Γεράσιμος Α΄ πριν τον Μάρτιο 1433[22] – 1457
Μάρκος 1464 – 1466[23] κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Μακάριος ~ 1467[24] – ;
Θεοφάνης ~ 1474
Θεόληπτος 1517 – 1518
Ιωάσαφ ~ 1535/40 – 1556 κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Αρσένιος 1561 – 1565 υπογράφει την καθαίρεση του Πατριάρχη Ιωάσαφ Β΄ (Ιαν. 1565)[25]
Ιωάσαφ 1572 – ; β΄ θητεία ως τον θάνατό του
Ιερεμίας ~ 1580[26]
Κάλλιστος πριν τον Ιούνιο 1583[27] – 1594
Ιερεμίας 1594 – ;
Άνθιμος Α΄ πριν το 1597[28] – 18 Ιουνίου 1623 κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Παρθένιος Α΄ 19 Ιουνίου 1623[29] – 1639 από Αγχιάλου, κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Παρθένιος Β΄ 7 Ιουλίου 1639[30] – 1644 από Ιωαννίνων, κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Νεόφυτος Σεπτέμβριος 1644[30] – 1686 επαύθη[31], κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Γεράσιμος Β΄ 1686 – 1688 (επιτροπικώς) από Καστορίας, μετέπειτα Πατριάρχης Αλεξανδρείας
Κλήμης 1688 – 1691 παραιτήθηκε[31]
Αθανάσιος Α΄ 1692 – 1709 από Τορνόβου, κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Αθανάσιος Β΄ 1709 – 1739 †
Διονύσιος Α΄ Σεπτέμβριος 1739[32] – 1742; α΄ θητεία
Κύριλλος Α΄ 1742 – 1744
Διονύσιος Α΄ 1744[33] – 1η Φεβρουαρίου 1774[34] β΄ θητεία
Καλλίνικος Α΄ 1774;
Νικηφόρος Α΄ 21 Φεβρουαρίου 1774[31] – 1780 †
Καλλίνικος Β΄ Οκτώβριος 1780 – Σεπτέμβριος 1792[35] κατόπιν Νικαίας, μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης
Γαβριήλ Σεπτέμβριος 1792 – Δεκέμβριος(;) 1810 † από Νικαίας
Κύριλλος Β΄ (Σερπετζόγλου) Δεκέμβριος 1810 – 4 Μαρτίου 1813 από Ικονίου, κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Δωρόθεος Πρώιος Ιούνιος 1813 – 4 Ιουνίου 1821 † από Φιλαδελφείας, σκοτώθηκε από τους Οθωμανούς, άγιος
Νικηφόρος (Πηλουσιώτης) Ιούνιος 1821 – Σεπτέμβριος 1824 από Προικοννήσου, κατόπιν Δέρκων
Γεράσιμος Γ΄ (Αργυράκης ή Φρυδάς ή Κρης) Σεπτέμβριος 1824 – 19 Απριλίου 1830 από Προύσης, παραιτήθηκε
Γρηγόριος Β΄ Μάιος 1830 – 24 Ιουνίου 1840 από Στρωμνίτσης, παραιτήθηκε
Γεράσιμος Δ΄ (Τζερμιάς) Ιούνιος 1840 – 15 Μαρτίου 1853 από Πελαγονίας, μετά Χαλκηδόνος
Κύριλλος Γ΄ (Κυριακίδης) 15 Μαρτίου 1853 – 1 Μαΐου 1873 από Γάνου και Χώρας, αργότερα Σηλυβρίας
Διονύσιος Β΄ (Χαριτωνίδης) 1 Μαΐου 1873 – 14 Νοεμβρίου 1880 από Διδυμοτείχου, κατόπιν Νικαίας
Νεόφυτος Β΄ (Παπακωνσταντίνου) 14 Νοεμβρίου 1880 – 23 Ιανουαρίου 1886 από Φιλιππουπόλεως, παραιτήθηκε, αργότερα Πελαγονίας, μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης
Διονύσιος Β΄ (Χαριτωνίδης) 23 Ιανουαρίου 1886 – 23 Ιανουαρίου 1887 από Νικαίας, κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης
Ματθαίος (Πετρίδης) 28 Φεβρουαρίου 1887 – 3 Ιανουαρίου 1890 από Πελαγονίας, παύθηκε
Κύριλλος Δ΄ (Δημητριάδης/Παναγιώτου) 3 Ιανουαρίου 1890 – 26 Αυγούστου 1908 από Λήμνου
Καλλίνικος Γ΄ (Γεωργιάδης) 26 Αυγούστου 1908 – 12 Αυγούστου 1910 κατόπιν Καλλιουπόλεως
Πολύκαρπος Β΄ (Βαρβάκης) 12 Αυγούστου 1910 – 12 Φεβρουαρίου 1931 από Ελασσώνος, κατόπιν Χίου
Δαμασκηνός (Παπανδρέου) 20 Ιανουαρίου 2003 – 5 Νοεμβρίου 2011 από Ελβετίας
Αμφιλόχιος (Στεργίου) 18 Οκτωβρίου 2014 – σήμερα

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Kiminas, Demetrius (31 Μαρτίου 2009). The Ecumenical Patriarchate: A History of Its Metropolitanates with Annotated Hierarch Catalogs. Wildside Press LLC. σελ. 52. ISBN 978-1434458766. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2014. 
  2. ↑ Λέκκου, Παντελής (1999). Οι Μονές της Βόρειας και της Ανατολικής Θράκης. Θεσσαλονίκη. σελίδες 279–299. ISBN 9789607411020. 
  3. ↑ «Ο Μητροπολίτης Λιτίτσης Νικόδημος (Οικουμενικό Πατριαρχείο) - users.sch.gr/markmarkou». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2020. 
  4. ↑ Γιώργος Καζάνας, Το Ορτάκιοϊ της Θράκης – μια ελληνική κοινότητα.
  5. ↑ Ν.Ροδοοίνος, Ολίγα περί της Μητροπόλεως Λιτίτσης, Θρακικά, τόμος 12, 1939.
  6. ↑ Ο Ιερός Ναός Αγίων Δώδεκα Αποστόλων Δράμας, Πρωινός Τύπος, 9 Οκτωβρίου 2017
  7. ↑ Ιερά Μητρόπολις Δράμας, Ημερολόγιον 2018, Ἀφιερωμένον εἰς τόν Ἑλληνισμόν τῆς Θράκης, έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Δράμας, εκδόσεις Μέλισσα, 2017
  8. ↑ «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ, ΟΡΕΣΤΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΣΟΥΦΛΙΟΥ». Ιερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2014. 
  9. ↑ «Църквата поряза Вартоломей за Антим I, паметникът в Одрин остава!». Faktor.bg. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2019. 
  10. ↑ «Hadrianopolis in Haemimonto (Titular See)». The Hierarchy of the Catholic Church. Current and historical information about its bishops and dioceses. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2014. 
  11. ↑ Πολάκης, Παρθένιος (1954). «Ἱστορικαὶ προϋποθέσεις τοῦ πρωτείου τοῦ Ἐπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (Ζ´)». Θεολογία ΚΕ´ (1): 124. http://www.ecclesia.gr/greek/press/theologia/index.asp. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2021. 
  12. ↑ Sacrosancta Concilia Ad Regiam Editionem Exacta. Παρίσι. 1671. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2021. 
  13. ↑ Laurent 1963, σελ. 544-545.
  14. ↑ 14,0 14,1 Laurent 1963, σελ. 545.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Laurent 1963, σελ. 546.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Preiser-Kapeller 2008, σελ. 5.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Preiser-Kapeller 2008, σελ. 6.
  18. ↑ Παπαδόπουλος-Κεραμεύς 1963, σελ. 382.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 Preiser-Kapeller 2008, σελ. 7.
  20. ↑ 20,0 20,1 Preiser-Kapeller 2008, σελ. 8.
  21. ↑ von Miklosich, Franz Ritter· Müller, Joseph (1860). Acta patriarchatus Constantinopolitani 1315-1402 e codibus manu scriptis bibliothecae Palatinae Vindobonensis. Βιέννη: Gerold. σελ. 561. 
  22. ↑ Λαυριώτης, Σπυρίδων (1918). «Αγιορείτικα ανάλεκτα». Γρηγόριος ο Παλαμάς ΙΘ: 79. https://digital.lib.auth.gr/record/139964/files/5074_1.pdf. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2022. 
  23. ↑ Snegarov, Ivan (1995). История на Охридската архиепископия-патриаршия (2., fototipno izd έκδοση). Sofi︠a︡: Akademichno izd-vo "Prof. Marin Drinov". σελίδες 184–186. ISBN 954-430-345-6. 
  24. ↑ Παπαδόπουλος-Κεραμεύς, Αθανάσιος (1903). «Μάρκος Ξυλοκαράβης: πατριάρχης οικουμενικός και είτα πρόεδρος Αχριδών». Византийский временник 10: 14. http://digital.lib.auth.gr/record/67552/files/arc-2007-26504.pdf. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2021. 
  25. ↑ Bekker 1849, σελ. 184.
  26. ↑ Χαμουδόπουλος, Μηνάς (1881-1882). «Αποσπάσματα πατριαρχικών σελίδων». Εκκλησιαστική Αλήθεια Β (ΜΕ): 731. https://books.google.de/books?id=7EkWAAAAYAAJ&lpg=PA731&ots=ch0jdS98Cp&pg=PA731#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2022. 
  27. ↑ Πάρδος, Αντώνης (1998). Ἀθωνικὰ Σύμμεικτα 5. Ἀρχεῖο τῆς Ἱ. Μ. Παντοκράτορος. Ἐπιτομὲς ἐγγράφων. Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. σελ. 122. ISBN 960-90911-0-5. 
  28. ↑ Γεώργιος, Ρυζιώτης. ΚΡΙΤΟΠΟΥΛΟΙ -ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ. σελ. 5. 
  29. ↑ Χαμουδόπουλος, Μηνάς (1882). «Πατριαρχικαί πινακίδες». Εκκλησιαστική Αλήθεια Β (ΙΕ): 229. https://books.google.de/books?id=7EkWAAAAYAAJ&hl=el&pg=PA229#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2022. 
  30. ↑ 30,0 30,1 Σάρδεων 1935, σελ. 41.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Σάρδεων 1935, σελ. 42.
  32. ↑ «Διονύσιος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως». Γρηγόριος ο Παλαμάς ΜΘ: 666. Ιανουάριος 1920. http://digital.lib.auth.gr/record/139966/files/5076_1.pdf. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2022. 
  33. ↑ Κουρίλας, σελ. 187.
  34. ↑ «Διονύσιος Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως». Γρηγόριος ο Παλαμάς ΜΘ: 669. Ιανουάριος 1920. http://digital.lib.auth.gr/record/139966/files/5076_1.pdf. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2022. 
  35. ↑ Χαμουδόπουλος, Μηνάς (1882). «Πατριαρχικαί πινακίδες». Εκκλησιαστική Αλήθεια Β (ΙΗ): 279. https://books.google.de/books?id=7EkWAAAAYAAJ&hl=el&pg=PA279#v=onepage&q&f=false. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2022. 

Πηγές Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιερά_Μητρόπολις_Αδριανουπόλεως&oldid=10430998"